Huzur

Hepimiz aynı zaman diliminde farklı anlara kanat çırpıyoruz. Oysa ki akrep her yerde aynı yelkovanı kovalıyor... Kimi gece yarısına çeyrek kala sabahki randevusunun heyecanını yaşarken kimi aynı dakikanın aynı saniyesinde soğuk taş kaldırımlarda kıvrılacak bir yer arıyor. Bir başkası masmavi denize karşı ayın suya yansımasında buluyor huzuru..
Ben bunları yazarken kim bilir kac hayat nefes alıp veriyor.. 
Hepimizin aslında ortak tek bi amacı olmasına rağmen farklı farkli bir çok amaç için yaşamıyor muyuz? Hayatta kalmak için nefes alıyoruz, susadığımızda bardaktaki suya uzanıveriyor elimiz. Iletişim kurmak için saatlerce çene çalıyoruz. Hatta bazen ipin ucunu kaçırıp kalp kırdığımız da oluyor. Bunun için de yürek onarmaya çalışıyoruz...
Peki gerçekleştirebildiğiniz hedeflerinizin başkalarının hayallerine konu olduğunu düşünüyor musunuz? Hastane köşesinde yatan hastanın yarım soluk alış verislerini, kana kana su içmeye iki lokmaya hasret savaş ortasındaki gözü yaşlı çocukları, işaret diliyle bir şeyler anlatmaya çalışan kadının sevdiği adamla bağıra bağıra şarkı söyleme düşünü... Ve daha bunun gibi bir sürü zaman ortaklarimizi...
Tüm bunları bildiğimiz halde neden " Bunu bulamayanlar da var" sözüne sağır kesiliyoruz? Sukretmekten aciz dilimiz neden dedikodu yapmaktan kaçınmiyor? Neden hep birilerine mal mülkle borçlanıp asıl servetin sahibi Yaradan'a olan borçlarımızın telaşına düşmüyoruz? ....
Geçtiğini sandığınız zamanda akreple yelkovan hâlâ kovalamaç oynuyorsa size seyretmek yakışmaz. " Bunu bulamayanlar da var" sözündeki O'nu bulanların yüzündeki sevinci bulup vuslata kavuşmanız duasıyla...